Treptaj uzdaha

Nekad se desi u obilju vremena i mirisu povetarca pogled pronaci,
zagrlice nas pucinom u njenom dobrom svetlucavom zanosu snova i
kroz nas same rasti, al pre svega toga, nasim mastanjima moramo
lagano proci, zastati na drhtaje i s prvim korakom krenuti ka
otkucaju srca.
Kad se svi tvoji i moji uzdasi sastanu oseticemo nas jedinstveni
mir, kad stignemo na ravnice nase onih s povetarcem sastanemo i
ispod svog nebeskog kroja odmorimo, te slike cekanja pod nasim
drvetom hrasta prihvatimo, onda cemo umeti vestinu usnulih latica
probuditi i na nase usne prigrliti.
Dok u dahu toplih kapi naseg trenutnog meseca mi sami postojimo
i pozlaceni ples suncokretovih kretnji, kroz nase postelje sanjamo,
ne smemo nase duse tako glasno iznad plavog neba u prelepe duge bacati,
jer onda nase ljubavne boje na papirne niti i kroz vecnost sebe nanizati.