Sta ti ovim recima zelim objasniti

Nasa zaljubljenost ko latica se pruza, nikad se
ne skida niti luta drugim dodirima, samo u nasem
casu kada zamislimo leci, pritajeno nam ugosti
nase nezne dodire, poput laticinih dodira kao
mekane usne, sto potvrdjuje nezne valove uzdaha.
Nas dvoje, pod nezno-mekanim laticama sirimo nase
zrele dodire, uskladjene sa mekocom usana i
polecemo pod morsku ceznju uzdaha, dok se po
postelji mekoj prostire sav nas val uzeljenih
pozuda, a samo nase pore oblikuju sazvezdje
da nas namire pod otokom gde se izlivaju sva
nasa nadanja, i opet bi krenuli istim tokom nasim.
Priljubi se usnama svojim, da iz mojih ljubavnih saci
sa izvora se napojis.
Uzavrele ceznje znaju slatke sokove napraviti,
da ti ako ti bude bilo sladje
slobodno prinesi rukama nezno svojim, svo ovo nase
vreme obuhvati ga dusom i telom, zagrli jos jace
sa vrlo malo znaka paznje, prihvati ono sto je samo nase.
Donosim nam nase uzitke, medniji od pcelinog meda
nosim kroz ljubavne note i vecnost spokojnu, ta ljubav
sto drema nakupilo se dosta od kada je zadnji put bilo
probudjeno, cuvaj ono sto ti sada pisem slovima,
jer jos sutra zaljubljenost vise nece biti, preci ce
u jos sladje niti, samo za nas dvoje uzelece se nasih
pora i postacemo jos ludji, za nasim ljubavnim zivotom.
Tebi izliti rukama sazvezdje i prinositi mednim tokovima
vrelih poljubaca, glatkoscu jezika slisnuti do obliznjih
pasnjaka, sa neznoscu obilaziti svaku brazdu tvojeg neznog
udisanja, pomalo izvajati vreme da radi samo za nase ceznje.
Prostrujiti uzdahom tela, poput lastavice ugaziti u svaki deo
zenstvenosti tvoje, dodirom svoga tela ublaziti svaku slutnju
sto iscekuje ponovno obgrljenost moju, poput vinove loze
sto ume obgrliti oko kucice nase, poput nase velicanstvene duse.
Jedino sto nas ovaj nas mladi zivot vodi sto ume katkad zavarati
nase poljupce pod zagrljajem sneznim raskrsnicama nasih zivota,
jer po svemu nama mi smo na nasim raskrsnicama stalno, a vidi se
i svi nasi putevi, kroz slovo natezu jos nase breme, sto polako
nasom snaznom ljubavlju goni i ne stidi se da nas prigrli jos vise.
Svakog jutra me probude tihe oluje, tu kraj mojeg prozora od srca
moga i u te nase ljubavne krosnje svoje povedu, da sa tvojih pasnjaka
pesma nadanja se viori, a tad niz brazdu nasih dostignuca, zvukove
sa prvim klasjem strasti poteku, da me na kraju opkruzi ceznja za tobom.
A ni tvoja kosa nije cutljiva toga jutra, sva rastrcena po mekanom jastuku
izvijena pod neznoscu mojih ruku, da sa prvim suncokretom okrenu se prema
zajednickom suncu, da osete izvor jos vecih slatkih tajni, barem u tom casu.
Tvoj osmeh mi zajeci prostorijama moje duse, poput cvrkuta iskrenih reci
ispletu venac emocija, sto medju zajednickom udaranju nase velike ljubavi
ponovno se nadju na raskrsnicama nasih vec iole utabanih stazama strasti.
Barem u tom jutru osetim, kako me kroz suncevu svetlost prizivas, dodajes
jos po koju molitvu da ti se stvorim na vlaznim usnama ko poput kapljice
rose da ti osvezim rubove usana, sto smo nocas jako upijajuci uz nasa tela
osvezavali bistre tokove nasih emocija, pa ponovno to razbistrili, da se iscistimo.
Barem kroz misli nam teku neostvarene zelje, poput nasih svilenih snova
sto nam onomad polegase, onako umorni od ljubavnog veza.
Ti obrascici sto znaju zaigrati pod velikim osmesima, pa ponovno
odigrati bal pod pljuskom poljubaca, nesebicno se dajemo, a opet smo isti.
I sasvim tiho spustam svoju dusu kraj tebe, kako da ti objasnim reci
duginih boja, jednostavno moras zakoraciti svojom dusom i spoznati sta znaci
iskrena nota purpurnih ukusa ljubavnog sazvezdja u meni, da bi te napokon
prisvojio mom jedinom velicanstvenom rajskom nebu..